دولت باؤنیباؤنی، در گذشته، دولت اسلام ی کوچکی در بُندیلکهند، از توابع هند مرکزی، و اکنون جزو استان مرکزی (مَدْهیا پرادش) است. ۱ - مساحت باؤنیمساحت آن ۳۱۵ کیلومترمربع و جمعیتش، پس از استقلال هند در ۱۹۴۷، بالغ بر ۲۵۶، ۲۵ تن (۱۲ درصد آن مسلمان) بوده است. ۲ - حکومت باؤنیحکمرانان آن اخلاف عمادالملک غازی الدین، نواده آصف جاه، نظام حیدرآباد، بوده اند. در ۱۱۹۸، غازی الدین، در ازاء دریافت «جاگیر» ی شامل ۵۲ پارچه آبادی (نام باؤنی از کلمة باوَن، به معنای پنجاه و دو، گرفته شده است)، با «مراتهه» ها مصالحه کرد. بعداً حکومت انگلیسی هند نیز این حق را به رسمیت شناخت و، چون این حکومت در انقلاب ۱۲۷۳/۱۸۵۷، به انگلیسیها وفادار ماند، در ۱۲۷۹/۱۸۶۲ دولت انگلستان به نوّاب آن‌جا سندی اعطا کرد که به موجب آن استمرار حکومت در خاندان وی تضمین می‌شد. در ۱۳۰۱/۱۸۸۴، نوّاب باؤنی، در ازای دادن زمینی برای حفر نهر بِتوا، مبلغی به رسم رایج دریافت کرد. ۳ - منابعدانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «باؤنی»، شماره۳۹۷. رده‌های این صفحه : جغرافیای اسلامی | هند
|